Sagogryn får ein sjanse

Det er fem år sidan eg skreiv bloggposten:  Gi sagogryn og økseskaft ein siste sjanse. 

Fleire gonger har eg leita etter sagogryna i butikkhyllene i det siste. Forgjeves. Eg sukka og tenkte at den nok var gått i gløymeboka. Men så ein dag dukka gryna opp att, i ny innpakning. Derfor dette innlegget, som vel eigentleg er reklame, men la gå med det.

Sagogryn er ikkje spesielt sunt, men det er ein tradisjonsberar og eit godt alternativ til ferdigkjøpt dessert. Og no seier ekspertane at om du strevar med søtsug, skal ein ha noko søtt til dessert, så blir ikkje dragninga mot sjokoladeskuffa så stor resten av dagen.
Og det er jo nesten sunt: Sagogrynspudding med lune bær, bjørnebær eller andre bær du har i fryseboksen på denne tida av året. Det er min favoritt!

Korleis hugsar du at sagogryna blei brukte? Har du ein favoritt? Del den gjerne med oss andre her i kommentarfeltet.

Namna som fortel historie

Nesten kvar dag fyller me ut eit adressefelt, og me skriv inn adressa nesten utan å tenkja oss om. Etter kvart som me har fått vegnamn, har eg vore svært så heldig med namna som er blitt "mine".
Barndomsheimen min ligg no i Skomakerveien i Skudeneshavn. Betre kunne det ikkje bli for oss som hadde farfar, Jakob, sin skomakerverkstad i kjellaren.
På Bømlo budde med i Stølane og på Husnes i Stølshaugsvegen, - namn som fortel om gardsdrift og stølar nær gardane.
No bur me i Eplehagen. Det er eit så fint namn at når eg skal oppgi adressa, er det nokon som kommenterer: Å, så koseleg!

Sidan me bur i Eplehagen, må me sjølvsagt ha epletre. Det var ein heil hage lenger nede ved vegen, før i tida. No er det vår tur til å planta. Så kan komande generasjonar sjå kva adresse me har, smaka på eplene og minnast bestemor og bestefar i Eplehagen. Bestefar i Eplehagen kan du lesa meir om her